Maciej Kurak
Od 2009 roku prowadzi pracownię graficzną na Uniwersytecie Artystycznym im. Magdaleny Abakanowicz w Poznaniu. Otrzymał główną nagrodę Deutsche Banku w konkursie Spojrzenia, organizowanym przez galerię Zachęta w Warszawie oraz Paszport Polityki – nagrodę tygodnika „Polityka”. Członek grupy Wunderteam, Grupy 404 i projektu „Galeria Niewielka”. Od wielu lat realizuje działania w przestrzeni zarówno prywatnej jak i publicznej. Jest autorem wielu realizacji artystycznych w kraju i za granicą. Kurator i organizator wielu wystaw i przedsięwzięć artystycznych. Pomysłodawca i współautor projektu graficznego Bunt. Nowe ekspresje poświęconego badaniu spuścizny grupy awangardowej Bunt. Autor tekstów i opracowań o sztuce.
Wszystko, co stałe, rozpływa się w powietrzu (2025)
Działanie artystyczne zrealizowane w 2025 roku obejmuje obiekt — wykonaną w skali replikę bomby, przekształconą w ławkę parkową. Całość wykonano z metalu. Istotnym aspektem tej pracy jest kontekst jej prezentacji. Pokazywana była podczas wystawy zbiorowej Galeria w Chaszczach i Krzakach, zorganizowanej na nieużytkach przylegających do Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie, a także w niezagospodarowanej przestrzeni w centrum Poznania.
Lokalizacja instalacji nie była przypadkowa — obiekt wchodził w dialog z otoczeniem postrzeganym społecznie jako nieprzedstawicielskie, pomijane przez turystów, a często wykorzystywane przez osoby w kryzysie bezdomności. Przestrzenie te są miejscem alternatywnego użytkowania przedmiotów — przez osoby z klasy niższej przekształcane są one w sposób niekonwencjonalny, dostosowywany do potrzeb codziennego przetrwania. Ten rodzaj „resalkingu” (brikolażu), polegający na nadawaniu rzeczom nowych funkcji, sytuuje obiekt ławki/bomby w sferze potencjalności — jako przedmiot możliwy do przekształcenia, znaleziony i ponownie użyty.
Tytułowe Wszystko, co stałe, rozpływa się w powietrzu stanowi metaforę współczesnej kondycji geopolitycznej. Odwołując się m.in. do teorii Immanuela Wallersteina, można interpretować to działanie jako komentarz do rozpadu dotychczasowego porządku światowego, opartego na kumulacji kapitału. Społeczne napięcia ujawniają się dziś nie tylko w prowadzonych konfliktach zbrojnych, ale również w rosnącym poparciu dla ugrupowań konserwatywno-populistycznych, w odradzaniu się tendencji faszyzujących oraz w niemożności wdrażania skutecznych rozwiązań wobec katastrof ekologicznych — które, w krótkiej perspektywie, często stoją w sprzeczności z interesami najuboższych grup społecznych.
Praca odnosi się do populistycznych elementów miejskiego krajobrazu — takich jak ławki upamiętniające ważne postaci czy wydarzenia — co ułatwia społeczną asymilację działania. Jednocześnie, poprzez zakwestionowanie jednoznacznego statusu artystycznego, projekt unika urzeczowienia charakterystycznego dla twórczości podporządkowanej instytucjonalno-rynkowym mechanizmom. Brak jasnej przynależności do kultury masowej natomiast chroni go także przed powierzchownością i dosłownością, typowymi dla populistycznych interwencji w przestrzeni publicznej.
Konfiguracje (2019)
